De sprookjesverteller

De uitnodiging stond al langer, maar moest door een snotneus, een test en dágen op de uitslag wachten, uitgesteld worden. Negatief, hoera! Wanneer spreken we af? Lege agenda’s zou je denken, maar dat valt toch een beetje tegen, want sommige dingen duren vandaag de dag langer dan ‘normaal’. Woensdagmiddag is het zover, de muzikale bel kondigt met ‘Trepak’ (uit het sprookje ‘De Notenkraker) mijn komst aan. Mijn gastheer staat waarschijnlijk achter de voordeur, want die vliegt onmiddellijk open. Hij straalt van plezier. Leuk, dat mijn bezoek zo welkom is. Niet onverwacht, maar toch elke keer bijzonder.

 

Hoffelijk biedt hij mij iets te drinken aan, mijn gewenste kopje thee verzorgt hij vakkundig met de Cooker en een selectie zakjes uit het keukenkastje. Gewone thee, dat is prima. Ach, er is nog maar één zakje. Genoeg voor een bakkie. De aangeboden zoete versnapering raakt in de vergetelheid, omdat hij ineens moet denken aan een filmpje dat hij tijdens Pasen heeft opgenomen. Dat móet ik zien, zo leuk! Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk en ik verheug me des te meer op wat komen gaat; dat, waarvoor ik speciaal ben gekomen.

 

Gewapend met thee en chocomel gaan we richting zijn kantoor. Daar is het lekker warm. Er is net genoeg ruimte om met z’n tweeën te zitten, hoewel de ruimte groot genoeg zou zijn voor wel zes mensen. Vóór Corona. Van de twee beeldschermen wordt er één in mijn richting geschoven om onbelemmerd zicht te garanderen. ‘Wat wil je?’, vraagt mijn gastheer. ‘Uitsluitend de powerpoint presentatie? Of het hele verhaal?’ ‘Het hele verhaal natuurlijk, wat dacht je dan?’ Ik ben reuze nieuwsgierig.

 

Nou, wát ik ook verwacht had van ‘het hele verhaal’, mijn verwachtingen worden aan alle kanten overtroffen. Eerst gaan de gordijnen dicht, zodat ik het beeld op de monitor goed kan zien. Net als in een echt theater wordt het donker. Dan klinkt er muziek; aanzwellend tromgeroffel begeleid het langzaam openen van de digitale toneelgordijnen. Spannend! Elk moment verwacht ik: ‘Hoog geëerd publiek’ te horen, maar de voorstelling gaat gelijk van start. De bedenker van dit spektakel heeft genoeg rustmomenten gepland om zijn verhaal tussen de beelden door te vertellen.

 

Het zijn niet uitsluitend beelden, oh nee! Ik kom ogen en oren te kort om deze heuse theatervoorstelling met muziek, aankondigingen, tekst en illustraties te volgen. Het gaat over een boek: ‘De sprookjes-sprokkelaar’. Ik ben dol op sprookjes, dat hebben we gemeen. Toen we samen jaren geleden in de Efteling waren, leken we net twee kinderen in een speelgoedwinkel. De sprookjes-sprokkelaar is een verzameling korte sprookjes, verzonnen door de deelnemers aan een wedstrijd die de Efteling in 2017 uitschreef. Paul van Loon bewerkte de beste inzendingen tot het boek en Laurentien van Oranje tekende de illustraties.

 

‘Die tekeningetjes, die vind ik zó mooi’, zegt mijn spreekstalmeester, ‘ik vind ze iets mystieks hebben, dat hoort ook bij sprookjes’. Ik ben het volkomen met hem eens, op beide punten. Zo mooi en verbeeldend als Laurentien kan ik niet tekenen, dat is een gave. Fijn, dat ze die wil delen en dat het door haar lezers zo wordt gewaardeerd. Meer mijn ding, en trouwens ook van mijn metgezel, die nu helemaal op stoom komt, is de muziek bij de voorstelling. Ook bijzonder verbeeldend en met zorg uitgezocht: de muziek van de Muppet Show. Een hedendaags sprookje, maar daarom niet minder mooi.

 

De voorstelling biedt een speciaal moment voor het publiek om vragen te stellen. Daar maak ik natuurlijk dankbaar gebruik van, het is toch niet voor niets een privé voorstelling? Het antwoord op sommige vragen moet worden opgezocht, maar daar is mijn verteller juist blij om: per slot van rekening is a.s. vrijdag pas de première en dan wil hij alle kinderziektes er uit hebben. De powerpoint wordt hier en daar een beetje aangepast in een tempo waar ik alleen maar jaloers op kan worden. Als ik jaloers op hem zou kunnen zijn.

 

We zijn bijna aan het einde gekomen: er is gelegenheid om digitaal een cijfer te geven. Mijn pientere gastheer biedt de mogelijkheid om vanaf cijfer ‘6’ met een pijl naar rechts één cijfer hoger aan te klikken. Of nóg een cijfer hoger… Vier keer klik ik naar rechts, dik verdiend.

 

In het digitale theater sluiten de gordijnen, de echte gaan open. Buiten komt de hagel horizontaal voorbij, het sprookje is ten einde. Of toch niet? We laten het kantoor achter ons en vertrekken richting woonkamer. Aan de grote tafel drinken we nog een beker gloedvolle vertroosting. Dit keer mét zoete versnapering. ‘Heb je nog even tijd?’, vraagt hij. ‘Tuurlijk’. Het ganzenbordspel is geen succes met z’n tweeën, zodra je in de put zit of in de gevangenis komt is het spel afgelopen.

 

Maar we zijn niet voor één put of gevangenis te vangen, het Monopoly-kaartspel wordt opgediept. Dat heb ik nog nooit gespeeld, dus het is even wennen. Het is hartstikke leuk! Wel goed je hoofd er bij houden en tot mijn verrassing kondigt mijn gastheer ineens aan dat ik drie straten heb en dat ik daarom heb gewonnen. Hoewel het goed uitkomt qua tijd (ik moet nodig naar huis om te koken) vind ik het erg jammer dat het nu al voorbij is.

 

We zeggen dág met de belofte om snel weer samen te komen en onze Monopoly-kwaliteiten te vergroten. Hij gaat nog even naar zijn kantoor, hij wil nog wat gamen. Door de striemende hagel loop ik naar de auto. Het is steenkoud, maar ik heb er geen last van. Wát een fantastische middag. Wat heeft hij veel talenten.

En dan moet hij nog twaalf worden, mijn sprookjesverteller.

Reageren op 'De sprookjesverteller'? Stuur een mail naar marianne@coronkels.nl

Nóg een Coronkel lezen? Klik op deze link: Verhalen

De sprookjesverteller werd als column gepubliceerd in het Gouds Dagblad op 11-4-2021