Lekker warm
Het stel dat nu met enige moeite de paar treden omhoog naar de veranda van het restaurant beklimt, komt me bekend voor. Gisteren heb ik hen op het strand gezien. Zij heerlijk op haar handdoek genieten van de Spaanse herfstzon, hij onder een parasol op een stoeltje met zijn mobiele telefoon. Daar was hij voortdurend hevig op aan het tikken. Non-stop, uren lang. Af en toe probeerde ze een praatje: ‘Lekker warm, hè, schatje? Om vervolgens tevergeefs te wachten op een reactie. Na een paar keer gaf ze het op en hervatte haar routine: omdraaien en insmeren.
Nu zetten ze zich aan een tafel die volop uitzicht biedt over de boulevard en de Middellandse Zee. Ware het niet dat het donker is, dus daar valt niet veel te zien. Maar op de drukke strandweg is altijd vertier en de dame geniet zichtbaar van het bonte schouwspel van bezoekers die haar tafel onderlangs passeren. Af en toe doet ze een poging haar echtgenoot op iets te wijzen, maar dat strandt steevast op zijn niet-aflatende belangstelling voor zijn connectie met de rest van de wereld. Tjonge, die kerel moet wel heel erg belangrijk zijn, dat hij ’s avonds nog zo druk aan het werk is...
Ze tikt op zijn hand om zijn aandacht te krijgen: ‘Wat wil je drinken, schat?’ Verstoord kijkt hij op: ‘Drinken? Hoezo?’ ‘Nou, gewoon, wat wil je drinken bij je eten?’ Niet-begrijpend speurt hij over de tafel, ik hoor hem denken: ‘Eten? Welk eten? Er IS nog helemaal geen eten, moet je me daarvoor storen?!’ Hij schudt zijn hoofd, verbaasd over zoveel dommigheid. Zijn vrouw blijft geduldig wachten op de reactie. Vergeefs.
De serveerster arriveert en ze bestelt een fles wijn, witte. Die komt in een koeler met twee glazen. De serveerster schenkt in één glas een beetje, zodat iemand kan proeven. De dame neemt het glas en een teugje: ‘Heerlijk, dank u wel.’ Nadat beide glazen zijn ingeschonken vertrekt de serveerster met achterlating van de menukaart.
De dame begint die aandachtig door te nemen. Af en toe mompelt ze iets in zichzelf. Ineens zegt ze hardop: ‘O, kijk nou, schat: ze hebben hier ook Fajitas, je weet wel, met die mais-pannenkoekjes. En kijk! Allerlei verschillende vullingen. Zullen we die met de garnalen nemen? Daar ben je toch dol op?’
Geen reactie, zelfs voor de belofte aan een lekkere maaltijd kan de man zijn aandacht niet van zijn telefoon afwenden. Vol verwachting blijft ze hem een paar tellen aanstaren, dan legt ze de kaart resoluut dicht.
Dat is het teken voor de serveerster om de bestelling op te komen nemen. De dame bestelt de schotel waar ze zojuist zo enthousiast over was. Of misschien waar haar man zo enthousiast over is geweest, vroeger. Genietend kijkt ze om zich heen; zo te zien voelt ze zich hier thuis, zowel in het warme vakantieland als in het restaurant. Ik weet dat de serveerster en haar man dit pas een paar jaar geleden zijn begonnen. Beiden afkomstig uit India en vastbesloten om hier met hard werken en verstandig te investeren, hun bestaan op te bouwen.
De basis van het restaurant is eenvoudig: langwerpige houten tafels met een glasplaat erop en daarop placemats. Het ziet er keurig uit en is zo ook makkelijk schoon te houden. De meeste stoelen zijn nieuw en zeer comfortabel, met een soort skai bekleding. Een paar andere zijn bedekt met rieten matten, maar als die bij mijn tafel staan, wissel ik ze zo snel mogelijk om. Vanwege mijn korte broek krijg ik anders allemaal putjes in mijn benen. En ze zijn ook een stukje lager, dus is het lastiger eten. Ze zullen vast wel ingewisseld worden als het stel weer genoeg gespaard heeft.
De dame begint een gezellig praatje: ‘Zo’n leuke dag geweest, lekker warm en zulk heerlijk water ook! En, ja, dat strand, nou dat strand is helemaal geweldig!’ Ze knikt er instemmend bij en glimlacht bij elke herinnering. Ik denk aan iets dat mijn vriendin ooit zei: ‘Het leven is een feestje, maar je moet zelf de slingers ophangen.’ Nou, deze dame heeft dat volgens mij uitgevonden. Van een afstand bewonder ik haar geduld en haar enthousiasme.
O! Opgelet! Bij de dame wordt een sissende, dampende gietijzeren schotel gezet. De serveerster waarschuwt: ‘Pas op hoor! Kokend heet, niet de lepel er in laten staan!’ Naast de schotel een bord met daarop vier bakjes en drie maispannenkoekjes. In de bakjes wat Guacamole, een soort dunne yoghurt, geraspte kaas en korreltjes gekruide winterpeen. De dame bedankt haar vriendelijk. Ze pakt een pannenkoekje en besmeert die met de Guacamole en de yoghurt. Daaroverheen strooit ze de winterpeen. In de lengterichting vervolgens een strookje geraspte kaas. En als laatste een paar lepels van de sissende brei, waarin, zo te zien, grote garnalen.
Voorzichtig rolt ze het pannenkoekje op, snijdt het door de midden en legt de helft op het bord van haar man. ‘Eet smakelijk, lieverd’. En ze tikt hem op de hand bij wijze van aanmoediging. Verstoord kijkt hij naar zijn bord. Daar is op de een of andere wonderlijke manier zomaar ineens een halve pannenkoek verschenen. Zonder iets te zeggen, pakt hij het ding in zijn linkerhand en neemt een grote hap.
Zou hij die weer uitspugen, omdat het veel te heet is? Ik zit er bijna op te hopen, lekker puh! Maar niets van dat al: in een paar happen is het ding verdwenen, terwijl hij onvermoeibaar met zijn rechterhand op zijn telefoon blijft tikken. Zijn echtgenote is voorzichtiger; die werkt met mes en vork, neemt kleine hapjes en geniet er van. Een paar keer zegt ze: ‘Heerlijk, heerlijk’.
Dit ritueel herhaalt zich nadat ze haar bord leeg heeft. Dit keer is haar man niet zo snel en moet ze wel drie keer op zijn hand tikken om hem opmerkzaam te maken dat hij weer iets te eten heeft. Het lukt: hij pakt zijn pannenkoek en neemt een grote hap. Dan kijkt hij haar nijdig aan: ‘Dit ding is bijna koud, niet meer te eten! Hoe kan je zoiets serveren?’ Maar voor hij verder kan mopperen doet zijn mobieltje: PING! Geschrokken kijkt hij naar het ding; hier gaat iets niet goed. ‘Jemig, hij scheidt er mee uit! Dat zul je toch niet beleven! Ik ben bijna bij level acht en nu doet hij het ineens niet meer. Wat een waardeloos apparaat! Woedend staat hij op en beent richting de toiletten.
De serveerster zet mijn eten op tafel. Heerlijk geurende curry, daar ga ik even voor zitten. Na de eerste paar happen zie ik dat de dame haar mans bord pakt. Ze zet het voor zich op tafel. Met haar typerende kleine hapjes verorbert ze met zichtbaar plezier zijn halve pannenkoek. Dan leunt ze achterover en neemt een nipje. Ik zie haar diep ademhalen, haar ogen gesloten. Genietend.
Het duurt even voor haar man terug is. Zijn eerste actie is de telefoon. Die lijkt ineens weer te gaan leven, ik zie zijn ogen schitteren. ‘O, gelukkig! Ik ben maar één level kwijt, nou dat is te doen. Een hele opluchting, zeg!’ Hij neemt een flinke slok van zijn wijn. Dan wijst hij gebiedend naar de gietijzeren schotel: ‘Ik zou nog wel wat lusten, eigenlijk!’
Hij wacht een reactie niet af, hij moet zijn level acht vandaag nog halen, denk ik. Zijn vrouw staat op. Ze moet zeker ook even naar het toilet. Maar nee, ze pakt iets van haar stoel. Een servetje? Hoe komt dat daar nou? Ze legt het servetje naast haar bord en vouwt het open: het laatste pannenkoekje!. Met de resterende ingrediënten belegt ze de pannenkoek. Die zet ze in zijn geheel voor zijn neus.
Dan tikt ze hem op zijn hand: ‘Kijk eens lieverd, lekker warm.’
Reageren op 'Lekker warm'? Stuur een email naar marianne@coronkels.nl
Nog een kort verhaal lezen? Klik op deze link: Verhalen