Afgelopen week was ik een paar keer vroeg op. Nou ja, vroeg? Sommigen zijn dan al onderweg naar hun werk, hun kroost naar school aan het helpen of een rondje aan het trainen, maar normaal gesproken lig ik dan nog op bed. Wat een verspilling! Want wat is het dan mooi. Het is genieten van de flarden nevel over de lage polder die beloven dat het een zonnige dag gaat worden. Echt nazomer.

 

Wie ook vroeg op zijn, zijn de honden en hun baasjes. Zo’n dier wil natuurlijk even uitgelaten worden en de dag lekker samen beginnen. Alle duo’s die ik tegenkom hebben zo’n speciale glinstering in hun ogen: ‘Fijn hè, even wandelen in de ochtendstilte? Dit is ons moment’.

 

Sinds het begin van de crisis hebben veel mensen een huisdier genomen. Als trouwe makker, metgezel, knuffel en steun in de strijd tegen eenzaamheid. Nu het einde van de crisis dichterbij komt merken de asiels dat aan de kant van de baasjes de liefde voor hun huisdier snel aan het bekoelen is. Nu is de dagelijkse verzorging ineens een blok aan het been. Wég met dat beest. Want wíj mogen weer… Oh, wat erg.

 

Maar ‘mijn’ baasjes zitten gelukkig anders in elkaar. Eén meneer die ik voorbij zie komen, is wat slechter ter been dan anderen. Zijn hond houdt daar rekening mee. Geregeld kijkt hij omhoog: ‘Kan hij mij nog wel bijhouden?’ Zonder moeite past hij zijn tempo aan, hij is pas gelukkig als zijn baasje dat ook is. Of de dame met een mini-hondje dat zo in haar handtas zou passen: zelf lijkt ze nog niet klaar voor haar dag. Haar kapsel is nog niet helemaal je van het en het zou zo maar kunnen dat ze onder haar warme jas nog in nachtpon is. Toch wandelen ze al buiten in de frisse lucht.

 

Verderop zit iemand op een bankje in het plantsoen, zijn hond rustig naast zijn linkerbeen. Zowel baasje als hond lijken al op leeftijd te zijn. De heer benut deze onderbreking voor een kroeltje achter de oortjes van het dier. De hondentong hangt een beetje scheef uit de bek, de bruine ogen half gesloten: ‘Heerlijk’. Aan het ontspannen gezicht van de man te zien geniet hij ook. Ze zijn al zo lang makkers dat woorden achterwege kunnen blijven. Precies tegelijkertijd staan ze op, ze weten op de seconde af wanneer het te koud wordt. Tijd om op huis aan te gaan. Of neemt de hond het initiatief?

 

Dat herinnert mij aan een hond op een terras in Spanje. Van zijn baasje mag hij op schoot, dat gaat nèt. Een hele poos blijft hij stil zitten terwijl zijn baas in rap Spaans praat met bezoekers bij andere tafels. Onderwijl drinkt hij een caña (een biertje). De prachtige bruine ogen van het cognackleurige hondje volgen de bewegingen van de hand met het glas. Van de tafel naar de mond. Terug naar de tafel. En nog een keer, en weer, net zolang totdat het glas leeg is.

 

Bij het tweede glas, dat door een oplettende camarero (ober) wordt neergezet, lijkt het dier ongemakkelijk te worden. Hij springt op de grond. De man trekt hem aan zijn riem dichterbij en begint hem over zijn kop te strelen. Dat helpt, de viervoeter gaat rustig naast de stoel zitten. Zijn kop hervat het ritueel van het volgen van het glas. Zijn baas het gesprek.

 

Als het tweede glas leeg is, lijkt de ober wat minder voortvarend, want het duurt even voordat een vers biertje verschijnt. ‘Salud’ (proost), klinkt het, voordat het aan de lippen wordt gezet. De hond reageert: hij komt overeind en staat met twee pootjes tegen de stoel. Weer wordt hij geaaid, maar nu is het niet genoeg om hem rustig te laten zitten. Hij springt op de stoel naast zijn baas en duwt zijn kopje onder de arm met het glas.

 

Ternauwernood weet de man het glas recht te houden en het restant te redden. Hij trekt de hond op schoot, zodat hij zijn linkerhand kan gebruiken om het dier te krauwen. Even lijkt het er op dat dat genoeg zal zijn om het hondje rustig te krijgen, maar schijn bedriegt. Het laatste restje bier is net doorgeslikt of de hond gaat overeind staan en geeft zijn baas een lik over zijn neus. Die begint te lachen.

 

Het hondje geeft nog een lik, zijn baas pakt het trouwe kopje tussen twee handen en geeft hem een kus op de natte neus. Wat hem een derde lik oplevert. De man heeft zo’n plezier in de aandacht van zijn makker, dat hij helemaal vergeet om nog een bier te bestellen. Hij kroelt met zijn hond en beiden gaan helemaal op in hun vertrouwde knuffels.

 

Als de ober verschijnt, grijpt de man naar zijn broekzak en haalt wat geld tevoorschijn. Het wisselgeld wuift hij weg. Nog een laatste aai en de hond springt weer op de grond. Gevolgd door de man die een stuk vrolijker is dan toen hij kwam, maar nog steeds vast ter been.

 

Bij het verlaten van het terras kijkt de man om en hij zwaait naar de obers en zijn gesprekspartners. Dan zet hij koers naar huis. Maar niet voordat zijn hond ook heeft omgekeken. Zo klein als hij is, zo groot lijkt hij ineens te worden. Naar wie hij kijkt weet ik niet, maar ik zou zweren dat er een zekere triomf, maar vooral een groot gevoel van tevredenheid in de trouwe hondenogen verschijnt. ‘Weer gelukt’.