Wonderlijke buur

Voor het eerst in de geschiedenis konden we luisteren naar geluid op een andere planeet. De succesvolle landing van het robotwagentje Perseverance (oftewel ‘Volharding’) luidde daarmee een nieuw tijdperk in. Terwijl miljarden aardbewoners zich in hun (zelfgebouwde) grotten schuilhouden voor een virus, heeft Perseverance het rijk alleen; een hele planeet om te ontdekken. Dat het op onze buurplaneet stoffig zou zijn, dat stond al vast; geen wonder als er niemand is om te vegen. Maar hoe hij zou klinken?

 

Of is het een ‘zij’? Sommigen denken aan onze gastvrije Aarde als een zij; ‘moeder Aarde’ is in veel talen een begrip. Maar Mars? Hoe gastvrij is Mars? Voor ons niet zo erg, helaas. Het duurt ook even om er te komen en het kost nog veel meer moeite om er een poosje te kunnen blijven. Vandaar dat we Perseverance hebben gestuurd. Videobellen is toch heel gewoon tegenwoordig?

 

Terwijl Aarde als een luidruchtige tiener rond de zon swingt, draait Mars zijn wijdere baan in serene stilte, het geluid van de wind daargelaten, maar dan moest je wel heel goed luisteren naar de opnamen die Perseverance naar Aarde stuurde. Dat onze kleine onderzoeker ongeschonden aan zijn missie kan beginnen is bijzonder, in de afgelopen decennia zijn veel van zijn voorgangers verongelukt. Ja, zelfs op een andere planeet weten we er een rommel van te maken. En opruimen? Ho maar.

 

Onze buurplaneet spreekt al eeuwen tot de verbeelding door zijn kleur. Die kleur wordt veroorzaakt door het roestkleurige stof, dat vanwege de geringe zwaartekracht in de ijle atmosfeer blijft zweven. Ook daar hebben we deze week kennis mee gemaakt; het Saharazand dat meegenomen werd door de wind gaf onze lucht ook een geel-bruin tintje. Na de buien die ’s nachts over het land trokken is de lucht een stuk schoner, maar mijn ruiten en auto niet. Tot nu toe is op het Marsoppervlak geen water in vloeibare vorm aangetroffen, dus zijn er ook geen buien. Dat heeft onze buur goed bekeken. Lekker laten dwarrelen, dat stof.

 

Nu het om ons heen veel stiller is dan gebruikelijk, blikken we vaker terug op herinneringen aan betere tijden. Het is een gek ding, herinneringen. Ze kloppen namelijk meestal niet. Maar dat weten we niet meer en dus kunnen we er tot in lengte van jaren op teren. Zoete vergetelheid.

Zo herinnerde ik mij ineens de tijd dat ik beroepshalve geïnteresseerd raakte in reclame. Die interesse is nooit verdwenen, de reclamewereld is dan ook een wereld apart. De manier waarop bedrijven zich willen profileren en ook hoe dit in de loop van de jaren verandert, vind ik fascinerend. De reclames waar ik om kan lachen die vind ik het mooiste. En er zijn ware uitblinkers.

 

Net als films maakt muziek de reclamespots compleet. Geen wonder: wat is het leven zonder muziek? Spanning, ontroering, alle emoties worden versterkt door de juiste muziek. Muziek prikkelt je verbeelding en een goede reclame is verbeeldend. Je moet je kunnen voorstellen dat als je dat product koopt, die verbeelding tot leven komt. Samen mét de verbeelding komt ook de emotie. Heerlijk!

 

Uit de tijd vol feestjes en festivals stamt de reclame van een robotkarretje dat op een onbekende wereld landt. Zijn opdracht: zoek naar leven. Onder de verbijsterde ogen van de vlucht-verkeersleiders bij NASA ontvouwt de kleine onderzoeker zich tot een rijdende bar met vrolijke muziek. Even later tapt hij een sissend biertje. ‘En nu maar afwachten’, klinkt het en twee jonge wetenschappers slaan elkaar op de schouders, blij met hun bijzondere aanpak. Ik vond hem prachtig.

 

We kunnen het ons nu niet voorstellen, maar er is zelfs een moment geweest dat we genoeg hadden van feestjes en festivals. ‘Samen genieten’ werd het motto. Aangespoord door reclame en met heel andere muziek. Waar de robotbar nog swingende muziek meenam, werd de reclame over het stille genieten ondersteund door een heel andere melodie. Twee groene Mars-bewoners, romantisch samen, verlangend kijkend naar de opkomende aarde (in de vorm van een kroonkurk), moeizaam hun droge kelen schrapend bij het idee dat ze daar, op hun buurplaneet, wel beschikken over een vers getapt fris biertje. Dat alles begeleid door het prachtige liedje van Louis Amstrong: ‘What a wonderful world’.

 

Er zijn niet veel (reclame) mensen die nog weten welke vrolijke muziek uit die robotbar klonk, maar iedereen herinnert zich het romantische lied van Amstrong.

 

De miljarden kostende missies van NASA  bieden helaas geen ruimte voor grappen en grollen. Dat maakten de uitzendingen van afgelopen week wel duidelijk. Maar als het aan mij had gelegen had ik, na het ruisen van de Mars-wind, lekker ‘What a wonderful world’ gemonteerd’. Dat beetje humor hebben we nu écht even nodig. Een aanmoediging van onze wonderlijke buur.

Reageren op 'Wonderlijke buur'? Stuur een mail naar marianne@coronkels.nl

Nóg een Coronkel lezen? Klik op deze link: Verhalen

Wonderlijke buur werd als column gepubliceerd in het Gouds Dagblad op 28-2-2021