Top van de wereld

Nog nooit heb ik de afgelopen decennia zo weinig gevlogen als in 2020. Ik houd niet van vliegen, maar je bent wel lekker snel op je bestemming. Als het maar even kan, zit ik bij het raampje. Onder mij vloeit het landschap gestaag voorbij. Sereen. De vuilnisbelten, de achterbuurten, de burenruzies, dit alles is onzichtbaar vanaf grote hoogte. Wat resteert is een fabelachtig uitzicht.

 

‘No hills, no views’, zei mijn Engelse host toen ik jaren geleden als gastspeler met De Pionier naar Engeland ging. Hoe vaak heb ik nadien aan hem gedacht. Blijf je in het dal dan zit je in de nevel, zie je maar een stukje van de wereld, rommelige tuintjes, vuile straten, zure mensen. Maar zodra je de moeite neemt om de berg te beklimmen kom je boven de wolken in een andere wereld. Zie je de zon, bossen, weiden, rivieren. Heb je uitzicht.

 

Moet je opgesloten zijn geweest om vrijheid te waarderen? Was er een lock-down voor nodig om te beseffen hoe we met elkaar verbonden zijn? En ineens niet meer waren.

Ik was vastbesloten om de beperkingen om te zetten in mogelijkheden. Dat was moeilijker dan ik had gedacht. En ook weer niet. Het lukte om mensen, die ineens heel erg op zichzelf waren aangewezen, te bereiken. Zij op hun beurt hadden ineens tijd (zat) om mijn verhaaltjes te lezen. Het is een hechte groep geworden, waar ik wekelijks contact mee onderhoud.

 

De lancering van mijn site was een grote stap in mijn schrijversbestaan. Aangemoedigd door mijn lezers en de redacteur van het Gouds Dagblad, die mij sinds begin mei tot columnist heeft ‘gepromoveerd’, was dit een poging om nog meer mensen te bereiken. Inmiddels zijn mijn diverse ‘Coronkels’ meer dan 2200 keer gelezen.

 

De zonovergoten dag in september waarop we, na de nodige extra voorbereidingen, een prachtig buitenconcert hebben gegeven. Had ik die dag ook zo bijzonder gevonden als het een ‘gewoon’ concert was geweest? Als we niet met man en macht keihard hadden moeten werken om dit concert voor elkaar te krijgen?

 

Begin oktober vertelde mijn moeder dat ze niet langer tegen haar al weken durende benauwdheid vanwege Corona wilde knokken. In allerijl probeerden we vorm te geven aan haar laatste wens. Mijn jongste broer, in plastic gehuld en met zijn mobiel, naast haar bed. Alle andere leden van haar muzikale gezin buiten voor het raam in de stromende regen met hun voeten in een kledderig perkje. Via mobiel was ‘O mein Papa’ hoorbaar door het dubbelglas. Ze wiegde mee op het ritme, ze genoot. Als voorbijgangers ons hadden gezien, hadden ze dit tafereel waarschijnlijk niet betiteld als hoogtepunt. Toch was het dat wel: we hadden het met elkaar voor elkaar. Voor haar.

 

Elke repetitie werd een bijzonder moment. Wordt het dat pas als je weet dat het volgende week anders kan zijn? Werd Dodenherdenking 2020 memorabel omdat we vanaf de parkeerplaats achter onze huizen ‘het Wilhelmus’ speelden? En iedereen achter in zijn tuin stilte hield na het signaal? ‘Het was het mooiste moment van pakjesavond’, zei een buurtbewoonster, toen we met schuif en sous door de buurt waren gewandeld met ‘O kom er eens kijken’ en andere versjes. Op Kerstavond volgde een herhaling met ander repertoire.

 

Op feestdagen vormen de vertraagde vluchten, de autopech, de verloren bagage, de lekkende tent, de voedselvergiftiging en het noodweer de onderwerpen van het gesprek. Waar we met een lach op terugkijken: ‘Tjonge dat was nog eens wat! Weet je nog? Jemig, wat een ellende.’

 

Alleen al daarom zal 2020 in de komende jaren heel vaak ter sprake komen. Omdat alleen crises van ongekende omvang zoveel dieptepunten kennen dat ze ongelofelijk veel hoogtepunten creëren. Omdat je uit het dal moet vertrekken om op de top van de wereld te komen.

No hills, no views.

Reageren op 'Top van de wereld'? Stuur een mail naar marianne@coronkels.nl

Nóg een Coronkel lezen? Klik op deze link: Verhalen

Top van de wereld werd als column gepubliceerd in het Gouds Dagblad op 29-12-2020